«…Եվ Տերը տեսնելով`գթաց նրան ու ասաց. «Մի լար»: Ապա մոտեցավ ու դիպավ դագաղին: Նրանք, որ տանում էին դագաղը, կանգ առան: Եվ Նա ասաց. «Երիտասարդ, քեզ եմ ասում, վեր կաց»: Եվ նա, որ մեռած էր, նստեց ու սկսեց խոսել …»:
Քահանան նայեց հավատացյալներին: Անտաբեր էին: Մտքերով էին: Ոմանք քնել էին: Հինգ տարեկան աղջնակն ուսումնասիրում էր Աստվածամոր նկարը: Գույներ: Տիկին Ալվարդն իր կարմիր ձեռքերին էր նայում. հաստամարմին մատանին եկել էր կշիռ և տեսք հաղորդելու գործից և քնքշանքից ճաքճքած պինդ մատներին: Հասմիկն ուսումնասիրում էր իր դիմացը նստած տղամարդու կզակը: Հետևում էր յուրաքանչյուր թեթև շարժումից շորի տակ գալարվող նրա մեջքի մկանների ընթացքին: Իր մեծ փորով աչքի ընկնող պարոն Արմենը, ով նաև շատ լավ երգում է, այսօր մի տեսակ հեռվում էր, երևի հյուսիսային մի երկրում, որտեղից էլ բերել էր իր կրծքին բազմած ոսկյա հաստ խաչը: Դա ոչ թե հավատքի, այլ իր ինքնության նշան էր: Քահանան թեքեց գլուխը: Փակ էին նույնիսկ ծեր հարևանի աչքերը: Ձանձրույթ: Փակեց Գիրքը: Շունչը դողաց: Նա նորից տապալեց «Աստվածաշնչյան ընթերցումների» ժամը:
~
Շեմին փռված մեծ շան ականջները պտտվում էին աղմուկի հետ: Ռնգերը լայնանում էին քամու ֆսսոցից: Աչքերը հետևում էին մարդկանց անցուդարձին:
Շոգ ամառ էր:
Մարդիկ քայլելիս բերանները բաց էին պահում: Շան դունչը միշտ փակ էր: Մարդկանց շորերը քրտինքից և փոշուց մգանում էին: Շունը միշտ ձյան պես սպիտակ էր: Մորթին այնքան փափուկ էր, որ ձեռք տալիս մարդու քունը տանում էր:
Գեղեցիկ էր:
Գամփռն արդեն մեկ տարի է, ինչ ապրում էր այդ փոքրիկ քաղաքում: Տեղացիներից ոչ-ոք նրա հաչոցը դեռ չէր լսել:
Առյուծի պես խոշոր ու մկանոտ այդ կենդանին ամբողջ օրն անցկացնում էր տան շեմին փռված: Շան հագին միշտ հաստ գործվածքից սպիտակ անթև շապիկ կար: Տերն էր հագցնում: Թե ինչու, հարևաները չէին հասկանում: Բայց ամաչում էին հարցնել, որովհետև Գամփռի տերը քահանա էր: Նա իր տեսքով և խորը լռությամբ ավելի շատ վանականի էր նման: Ոչ ոգևորություն, ոչ խինդ, ոչ նյարդ…նա ասես միայն հանդարտ լռություն էր արտաշնչում: Կարծես հեռավոր լեռների արանքում թանձրացած խաղաղությունից ինչ-որ մեկը մի պատառ կտրել էր, տվել քահանային, որ կուլ տա: Եվ այժմ նա ճառագում էր սարերի ուսին թիկնած այդ հանդարտությունը: Մարդիկ նրա կողքին միաժամանակ համ թեթևանում էին, համ էլ քացր տխրություն զգում: Մարդիկ նույն զգացումներն ունեին նաև Գամփռին շոյելիս: Ինչպե՞ս կարող է շան հայացքը հիշեցնել քո անցանելիության մասին, փոքրացնել սեփական ժամանակն ու կշիռը, ամրացնել ձգողականության ուժը և միևնույն ժամանակ թեթևացնել մարմինդ: Ձանձրույթ:
Մեկ տարի առաջ, անձրևոտ մի օր, մոտ քառասուն տարեկան քահանան իր շան հետ մտավ բակ:
Նրան բոլորը հարգում էին, բայց քարոզներին աշխատում էին չգնալ: Քահանան չէր կարողանում համոզիչ խոսել: Ասես ինչ-որ անհասկանալի և անզգալի քամի գալիս ու քանդում էր նրա նախադասությունները, գերեվարում էր որոշ բառերի իմաստը: Մարդկանց դա նյարդայնացնում էր: Իսկ եկեղեցում մարդիկ որպես կանոն շատ պահանջկոտ են դառնում:
Ի տարբերություն քահանայի` Գամփռը հետաքրքրում էր բոլորին: Հատկապես երեխաներին: Նրանցից շատերը տարբեր պատրվակներով հաճախ գալիս էին քահանայի տուն շանը տեսնելու: Գամփռն անտարբեր էր: Ոչ հաչում էր, ոչ լիզում:
Քահանայի քարոզները մի կերպ էր տանում նաև հարևանի թոռնուհին` Անին: Նա Գամփռին տեսնելիս քարանում էր: Աղջկա պապը, ով Գամփռի պես ճերմակ ու չխոսկան էր, ամեն շաբաթ գալիս, օգնում էր քահանային այգու գործերում: Այդ ընթացքում աղջիկը նստում էր Գամփռի առջև`գետնին: Նայում էր:
Այսօր էլ եկել էր ու լուռ հետևում էր շան ճերմակ ականջների խաղին: Շուտով Գամփռը բարձրացրեց դունչը: Դա նշանակում էր` տերը եկավ:
-Հըն, Անի, էլի եկել ես ընկերոջդ մո՞տ,-հարցրեց քահանան: Անցնելով աղջկա կողքով` նա շոյեց Անիի գլուխը և մտավ տուն: Շոգ էր: Հոգնել էր: Կքնի:
Աղջիկը հասկացավ, որ պապը դրսում արդեն իրեն է սպասում: Աչքը շնից չկտրելով՝ ետ քայլ դրեց, վազեց, բռնեց պապի ձեռքը:
~
Երեկոյան հարևանը եկավ, որ քահանային օգնի: Գործ անելիս լռեց: Ընթրիքի ժամանակ լռեց: Հետո որոշեց խոսել: Անհանգիստ էր, հուզված:
Ամբողջ գիշեր մտածել էր, թե ինչ և ինչպես պետք է ասի: Բայց այժմ բառերը փախչում էին, մտքերը` ցրվում:
-Տեր Հայր,- կմկմաց,-ես շատ եմ մտածել…ասում եմ, քանի ուշ չի, պիտի հրաժարվես էս կենդանուց:
Հարևանը վախեցած նայեց Գամփռին: Շունն անտարբեր էր:
-Դու ասում էիր, որ նրան սարերից են գտել, ասում եմ, արի սրան հետ վերադարձնենք: Հըն՞, ի՞նչ կասես, Տեր Հայր:
Քահանան հառաչեց:
-Ես կին, երեխա չունեմ: Առանց Գամփռի մենակ կմնամ…
-Չես մնա, չես մնա,- ոգևորվեց ծերունին,-Քահանան երբեք մենակ չի մնում… Աստված միշտ քո հետ ա:
Քահանան մոլորված նայեց պատի տակ կուչ եկած շանը: Նա ուզում էր, որ իր կողքին Աստծուց բացի ինչ-որ մեկն էլ լինի:
Գամփռն ինքնագոհ լիզեց դունչը: Քահանան նայում էր նրա կապույտ, բյուրեղյա աչքերի մեջ ու տեսնում տարօրինակ մի մարդու: Նա ինքնամփոփ ու լուռ էր, կարողանում էր Գամփռի գաղտնիքը թաքցնել գործած բրդյա շապիկի մեջ: Կարողանում էր խնայել այն, ինչ չէր հասկանում: Սեփական էության ադպիսի արտացոլանք քահանան դեռ չէր տեսել: Նա գիտեր` մարդը աշխարհում ում էլ նայի, ինչին էլ նայի, ուր էլ նայի` ինքն իրեն է տեսնում:
Ժամանակին քահանան նայում էր որդուն ու տեսնում էր հորը: Իսկ հետո քահանա-հոր արտացոլանքը խամրեց: Անհետացավ…
Քահանան անընդհատ մտքում կրկնում էր` մարդու համար աշխարհը հայելի է: Իսկ ամենապարզ հայելին ցավն է: Այստեղ բոլորի արտացոլանքն էլ գեղեցիկ է: Ցավի առջև անգամ ամենաստոր մարդը թույլ է թվում: Որքան մեծ է ցավի հայելին, այնքան թույլ և անզոր է թվում մարդը: Իսկ թույլի մեղքը փոքրանում է, թույլին ներելը հեշտ է, դատելը` դժվար:
Սա է խիղճը` երբ մարդը երկար ուսումնասիրում է սեփական դիմագծերը ցավի հայելու մեջ: Սկսում է խղճալ ինքն իրեն, ներում է իրեն, մաքրում է իրեն: Իրո՞ք այդպես է: Չգիտեր: Բայց անգամ ՆԱ խաչի վրա մի պահ նայեց սեփական ցավի հայելու մեջ` «Աստված իմ, Աստած իմ, ինչո՞ւ լքեցիր ինձ» (Մր 15: 34-35):
Սթափվեց: Զգաց` մտքերը սկսել են սահել ինչ-որ սխալ, պարականոն ուղությամբ: Շունչ քաշեց: Նայեց պատուհանի տակ սֆինքսի պես լռությունը հսկող կենդանուն: Հանդարտվեց:
Կռվից հետո մարտի դաշտը լցնող խաղաղությունն էր քարացել Գամփռի աչքերում: Պահ, երբ այլևս ոչինչ իմաստ չունի: Երբ շահերը, հերոսությունն ու անգամ աստվածները նահանջում են: Հաղթում է քրտնած հոգնությունը:
Շունը հորանջեց:
~
Գամփռին նվիրել էր Քահանայի լեռնագնաց ընկերը: Նվիրել էր ճիշտ ժամանակին: Նոր էր կորցրել կնոջն ու որդուն: Երկրաշարժն էր մեղավոր: Ասվա՞ծ արեց:
Քահանան լռում էր…թաղմանը, քառասունքին, աղոթելիս: Իսկ մութն ընկնելուն պես կուչ էր գալիս սենյակի անկյունում: Քթի տակ երգեր էր նվնվում: Փքվում էին երակները, քարանում էին մկանները, աղոթքը չէր օգնում: Անքուն գիշերները զինաթափում էին քահանային, խլում էին բոլոր սաղմոսները. Ծնկի՛:
Ոչինչ չէր փրկում, ոչ-ոք չէր փրկում…
Հետո բերեցին ճերմակ ձագին: Իսկական քոթոթ էր: Գտել էին Արայի լեռան լանջին: Մոլորվե՞լ էր: Կապույտ, սառը աչքերով շունը լիզեց քահանայի ձեռքերը, ասես սառը ջուր լցրեց կրակի մեջ ճռթճռթացող մարմնի վրա:
Օգնեց:
Մարմինը թեթևացավ: Մտքերը բամբակի գզգզված կտորներ դարձան, վեր բարձրացան: Քահանան սկսեց զգույշ շնչել: Հարսի քողի պես թափանցիկ էին թոքերը:
Չոր մահճակալին պառկել էր ճիշտ այնպես, ինչպես պատրաստվում էր ծալել սեփական մարմինը դագաղի մեջ: Սպիտակ առաստաղից կախված փոշու գնդիկը թրթռում էր ամեն անգամ, երբ մարդիկ դուրս ու ներս էին անում` ճրճռացնելով հիվանդասենյակի դուռը: Հիվանդանոցը նվվում էր: Գիշերները լսվում էին մարդկանց ճիչերն ու փսփսոցները: Մոտակա գյուղերից մեկից եկած պառավն ամբողջ օրը մահճակալի կողքին նստած ճոճվում էր ու աղոթ մրմնջում:
Քահանան երբեմն փակում էր աչքերը: Չէր քնում: Մի ամբողջ հավերժություն է` չէր քնում: Նորից ու նորից մտովի վերադառնում էր տուն, լսում կյանքի վերջին րոպեները:
Տունը տաք է: Երեքամյա որդին կարմիր թշերի արանքում թաքցրել է լարված շուրթերը: Ուշադիր է: Գույնզգույն խորհանարդներն իրար վրա դնելով աշտարակ է շարում: Պատից կախված սրբապատկերը հետևում է փամփլիկ ձեռքերի զգույշ շարժին: Բազմոցին նսած է հայրը: Ձևացնում է, թե գիրք է կարդում: Իրականում չարաճճի հրճվանքով հետևում է որդուն: Դեղին խորհանարդիկի վրա` կարմիրը, հետո կանաչը, կապույտը...
Հանկած երեխան սառում է: Մի պահ նայում է գունավոր աշտարակին: Հաջորդ վարկյանին փոքրիկ մարմինը կարմրում է զայրույթից: Ավելի պինդ է սեղմում շուրթերը: Ձեռքով խփում, թափում է խորհանարդիկները: Ի՞նչ պատահեց: Հայրը ոտքի է կանգնում: Չի կարողանում: Հավասարաշռությունը կորցրած ընկնում է բազմոցի վրա: Սրբապատկերն օրորվում է: Վախը էլէկրականության պես վառում, գոլորշացնում է շունչը: Սրբապատկերը շրխկոցով ընկնում է խորհանարդիկների վրա...
Տարօրինակ, շատ տարօրինակ հանգստություն է սկզբում: Հետո սկսվում է նվվոցը: Վակուումի պես ամեն ինչ իր մեջ քաշող հավերժությունը: Հիվանդասենյակում մի մարդ ամեն գիշեր քայլում է լուսամուտի կողքով` առաջ-հետ, առաջ-հետ: Քթի տակ մրմնջում է.
-Չէ, էտ աղջիկս չէր: Շորը կարմիր էր, մազերը` սև: Բայց էն կնիկն էկավ, ասեց` տուր, իմ էրեխենա: Ծեծեցի դրան: Էրեխուս թաղեցի: Բայց չէ, էտ ոնց-որ իմ աղջիկը չէր: Շորը կարմիր, մազը` սև: Չէ-չէ-չէ, էտ իմ աղջիկը չէր...
Ականջի տակ պառավը մրմնջում է:
-Սուրբ եղիցի անուն քո, եկեսցե արքայություն քո...
Վերևում երբեմն թրթռում է առաստաղից կախված փոշու գունդը: Ժամանակը տեղից չի շարժվում:
-Չէ-չէ-չէ...շորը կարմիր, մազերը սև...
-Եվ մի տար մեզ փորձության, այլ փրկիր չարից...
-Չէ-չէ-չէ...
Հետո ամեն ինչ լռեց: Խլացավ խորտակվող մարդու ականջների պես: Մնացին միայն հիվանդանոցի պատերը: Սպիտակ, ինչպես Գամփռի մորթին:
~
Անին գաղտնիք ուներ: Քահանայի այգում` ծառերի, թփերի արանքում, մեծ, սպիտակ փետուրներ էր գտել: Սկզբում մտածում էր` այդ ի՞նչ մեծ թռչուններ են այստեղով անցնում: Հետո հասկացավ`դրանք հրեշտակներն են: Երևի գիշերները գալիս են քահանայի հետ զրուցելու:
Անին գտած փետուրները թաքուն տանում էր տուն: Պահում էր մահճակալի տակ`շորերի արանքում, բոլորի աչքից հեռու: Երբեմն, գիշերները, երբ մայրը քնած էր, աղջիկը հանում էր փետուրները, նայում էր, շոյում, հաշվում…
~
Երբ հարևանը հեռացավ, քահանան սկսեց զայրացած հաց կտրել: Դեմքը կարմրել էր: Հիշեց, որ այդ օրը քարոզի ժամանակ հավատացյալներից ոմանք ճպպացրեցին և դուրս եկան եկեղեցուց: Իսկ ով դիմացավ մինչև վերջ, նայում էր անտարբեր, բացակայող հայացքով: Քահանային ոչ-ոք չէր լսում: Քահանան ձանձրալի էր:
Նյարդային շարժումից դանակը ձեռքում թեքվեց և սողաց մատի վրայով: Հացը կարմրեց: Քահանան նայեց արյունահոսող վերքին:
Նույն պահին հյուրասենյակից խոհանոց մտավ արյան հոտն առած Գամփռը: Դունչը մոտեցրեց ձեռքին, լեզուն ձգվեց դեպի վերքը: Քահանան չընդդիմացավ: Սկզբում սառնություն զգաց, հետո մատը թմրեց, հետո…Սպիտակ կենդանին լիզեց արյունը, վերքը, ցավը…
Շունը ծանր քայլերով վերադարձավ հյուրասենյակ: Միայնակ մնացած քահանան նստեց աթոռին: Մնաց դատարկությունը: Գամփռը լիզում էր վերքերն ու ցավերը, մաքրում մարդուն, ինչպես կնոջ մատներն են մաքրում կեղտոտ բրինձը` հատ-հատ հանելով ավելորդ քարերն ու փշուրները: Բայց կինը հետո ջուր, աղ կավելացնի: Գամփռի բրնձը այդպես կմնա` մաքուր ու անհամ: Ձանձրույթ: Դատարկություն:
«Դատարկությունը նույն լիզած վերքն է»:
~
Կիրակի: Հավատացյալներն ալարկոտ քայլերով մոտենում էին եկեղեցուն: Հեռվից նկատում էին դռան մոտ կանգնած քահանային: Հասկանում էին` այսօր քարոզը ձանձրալի է լինելու, ժամերը ծորալու են լավ չհալված ձյութի պես: Նրանցից ոմանք փախչում էին ձանրձալի քարոզից` շրջանցելով եկեղեցին: Ոմանք ձևացնում էին, թե եկել են միայն մոմ վառելու համար: Ոմանք էլ գնում էին առաջին պատահած աղոթագիրքը և դուրս պրծնում եկեղեցուց:
Քահանան լուռ հետևում էր այդ «Մեծ ելք»-ին: Չէր նեղանում:
Հեռվից ձեռնափայտով մոտենում էր հավատացյալներից մեկը` Աբգարը: Մեկ ամիս առաջ ոտքը կոտրվել էր: Քահանան ժպտաց: Լավ մարդ էր:
-Հըն, Աբգար, ինչպե՞ս ես:
-Լավ չեմ,-թնքթնքաց մարդը,-եկել եմ մոմ վառեմ, գնամ: Ոտքս շատա ցավում:
-Ցավազրկող չե՞ս խմում:
-Չէ հա: Բժիշկն ասումա խմի, բայց իմացի՝ ցավը բնական բանա, պիտի դիմանաս: Վերքը ցավովա բուժվում:
-Աղոթիր, Աբգար:
-Անպայման, Տեր Հայր:
Քահանան նայում էր զանգակի պես ճոճվող Աբգարին: Անտարբեր, ինչպես սովորաբար իր շունն է նայում:
Ուրեմն բժիշկն ասել է <<ցավովա բուժվում>>: Իրար ետևից գլորվող դարերը գիտեն, թե քահանաները որքան հաճախ են ասել դա: Բժիշկները չեն լսել: Նրանք փնտրում էին ցավը արագ բուժելու ճանապարհը: Հիմա էլ ասում են` բնական է, դիմացիր: Իսկ քահանան ունի այն, ինչ փնտրում են աշխարհի բժիշկները: Բայց քահանան մրմնջում է` «դիմացիր»:
Անգամ ՆԱ չդիմացավ: «Աստված իմ, Աստած իմ, ինչո՞ւ լքեցիր ինձ»: Սա ի՞նչ թուլություն է: Քարոզի ժամանակ հաստատ կհարցնեն: Բա որ Նա Աստված է, ինչո՞ւ այդպես կանչեց: Մեր օրերում, յուրաքանչյուր քարոզ Աստծո քննությունն է: Քննող հանձանժողովն էլ համացանցից մի պահ շեղված հավատացյալներն են: Քահանան երկար չի երկմտի: Կբացատրի: Հղում կանի եկեղեցու հայրերին: Միևնույն է` հավատացյալների ձանձրույթի միջից հարցականը չի ջնջի:
Կսկսի ինքն էլ ձանձրանալ: Այլևս մտքերն իրեն չեն ենթարկվի: Կվազեն: Խոսքից, քարոզից առաջ կընկնեն: Խփնված բժիշկների նման կհերձեն, մանրակրիտ կուսումնասիրեն մկանները քարացնող այդ հարցը` «Աստված իմ, Աստված իմ, ինչո՞ւ ինձ թողեցիր»: Երևի այդպես է պետք: ՆԱ նայեց սեփական ցավի մեջ, տեսավ իր թուլությունը: Իսկ թույլին մաքրելը հեշտ է: Իսկ Թույլով մաքրելը հեշտ է:
Ժամանակին Աստված հզոր էր ու խիստ: Նրա զենքը վախն էր, գործը` պատիժը: Այդ ի՞նչ պատահեց մարդու հետ, որ Աստված այդպես փոխվեց: ՆԱ փրկությո՞ւն բերեց: ՆԱ խամրեցրեց բոլոր հայելիները: Այժմ ՆԱ է ցավի հայելին: Կատարյալ հայելին: Ոչ-ոք այդպես չի վախենում, որքան ցավի հայելու մեջ սեփական թուլությունը տեսնող մարդը: Բայց միևնույն ժամանակ, միայն այդ մարդը կարող է իսկապես փրկություն խնդրել: Կհառաչի: Բարդ է:
Հզոր Աստծո հետ այսքան բարդ խաղեր չես խաղա: Հզորդ Աստծո հայելում արտացոլանքն այլ է...
~
Անիին դպրոցում ուսուցչուհին պատմել էր առասպելական կենդանիների` արալեզների մասին: Նրանք նման էին թռչող շների: Իջնում էին երկնքից և, լիզելով մարտի դաշտում զոհվածների վերքերը, վերակենդանացնում էին նրանց:
«Իսկ քահանան ասում էր, որ միայն Տեր Հիսուսը կարող է վերակենդանացնել մահացած մարդուն»,-մտածում էր Անին:
-Պապի, ո՞վ ա ավելի ուժեղ, Ասված, թե արալեզները:
-Հըմ…,-մտածեց պապը,- Աստված:
-Ինչո՞ւ:
-Որովհետև Աստված ա արալեզներին ստեղծել:
-Հրեշտակներին է՞լ ա Աստված ստեղծել:
-Աստված բոլորին ա ստեղծել, բալես:
~
Երբեմն քահանան շատ էր վախենում: Մարդկանցից, հավատացյալներից, աղանդավորներից, անհավատներից…: Նրանք չէին տեսնում…
Ձեռագործ գորգի նախշերի նման էր քահանայի եկեղեցին: Պատարագը մատաղի պես կարմիր էր: Խանձված պատերի ճեղքերից, նեղ պատուհաններից արևի հետ նայում էին ուրիշ քահանաներ: Նրանց դեմքերը բրդյա թելերից էին գործված, մատները` թափանցիկ մագաղաթներ էին, արյան փոխարեն երակներում հոսում էր որդան կարմիրը: Գույներ, գույներ…Սև քարերի մեջ:
Մարդիկ քահանայի գույները չէին տեսնում: Փոխարենը քահանան էր նրանց տեսնում իր մղձավանջներում:
Ճերմակ Գամփռը քայլում է դատարկ փողոցով: Նրա հագին շոր չկա: Հանկարծ, դիմացի կտուրից լսվում է հավատացյալներից մեկի ձայնը:
-Դև է, Դև է,-ծղրտում է նա:
-Դև է, դև է,- կրկնում են շենքերի պատուհաննեից կախված մարդիկ:
Գամփռն անվրդով նայում է դիակների պես սպիտակ դեմքերին: Լիզում է թաթը:
-Հրեշտակ է,-հեռվից լսվում է հարևանի թոռնուհու ձայնը:
- Իմն է,- մրմնջում է քահանան:
-Ի՞նչ գիտես,-կաղալով հեռվից գոռում է Աբգարը,-Դու ոչինչ էլ չգիտես, քո Աստված ընդամենն ատաղձագործ է…
Քահանան վեր է թռնում:
~
Ծերունին դրսից հարսի ձայնը լսեց: Տուն մտավ: Մայրը բարկացել էր: «Տունս զիբիլանոց ա դարձրել»:
Անին կուչ էր եկել սենյակի անկյունում: Թշին եռում էր ապտակի հետքը: Մայրը հերթով ջարդեց շորերի միջից գտած բոլոր փետուրները և գցեց աղբարկղը: Պապը նայեց թոռանը: Աղջկա աչքերից գլորվում էին ծանր կաթիլները:
~
Մերկ լեռները վայրի ցեղի պես իրար գլխի էին հավաքվել: Գիշերները տաքանում էին էլեկտրական խարույկ դարձած քաղաքի շուրջ:
Քահանան ու Գամփռը միասին դուրս եկան քաղաքից: Առջևում ժայռերի արանքով սողացող արահետն էր: Քահանան նայեց կենդանուն ու ժպտաց`լուսնի լույսի տակ նրա մորթին թեթևակի փայլում էր, ասես ինչ-որ մեկը մանր բյուրեղներ էր շաղ տվել վրան:
Կանգնեցին: Քահանան մոտեցավ, արձակեց Գամփռի շապիկը: Գցեց այն իր ուսին:
Շունն իրեն թափ տվեց, թեթև քայլով գնաց առաջ: Ավելի արագ: Շատ արագ: Հաստ թաթերի վազքի հետ զուգընթաց հանկարծ նրա մեջքին բացվեցին մեծ, սպիտակ թևերը: Կենդանին միառժամանակ այդպես առաջ սլացավ: Հետո հրվեց գետնից, թափահարեց ծանր թևերը: Բարձրացավ: Երկնքում էր: Փոքրանում էր: Հեռացավ…
«Չէ-չէ-չէ… մի լքիր… Վերադարձիր»:
Commenti